Bu hiç olmadı!
Olmadı be sevgili abim, köylüm, okul arkadaşım, Meslektaşım, üstadım bu hiç olmadı. Biliyorsun, değil mi? Ramazan sonu seni sahile indirecektim, bir balıkçıda rakı balık yapacaktık. Konuşacak, dertleşecektik. Son kitabını bana getirecektin.
Acelen neydi?
Hep bizi mi bulacak bu alelacele gitmeler, gidip te dönmemeler. Bizi böyle bırakıp gittiğin için bir bildiğin mi vardı? diyeceğim ama beni duyamayacaksın biliyorum ve susuyorum. Keşke sen susmasaydın ne güzel kızmıştın 5 gün önce; “okumayan bir nesile denk geldik!..” Demiştin. Çok sevinmiştim, “meğer bu adam kızabiliyormuş” demiştim!.. Yüreğinde yaşattığın kuş seni de yanına aldı, gitti. Susuyorum. Şimdi susmak gerek!
Sen, ışıklarda uyu, yattığın yer nurlarla dolsun… Biliyorsun, sanatçıların kaderidir. Eserleri, sanatçı ebediyete intikal ettikten sonra kıymete binermiş. Eminim ki senin de eserlerin yakında yok satacak. “Eylül ve Karanfiller”i film yapabilirler belki, “Savaş ve Sürgünler” dizi olacak, Belki de “Aşkın Yedi Rengi”ni sahneye koyarlar. Umarım yukarılardan bir yerlerden izlersin bizleri ve dizilerini…
Köylüm, okul arkadaşım, dividim, kalemim, yazarım, üstadım güzel yürekli dostum. Güle güle Canım Abim…