Şair Olmuş Kalemim Ben
Şairim efendim şair
Ölü ruhlar hamalıyım ben
Son ütücüsüyüm
Buruşturulup atılan aşkların
Gönlü kırıklar sanayiinde
Tamirciyim efendim tamirci
Can suyu olurum taze fidana
Sevgiliye ilk sözüm ben
Giden sevgilinin ardından ağıt
Rüzgâr olmalıyım rüzgâr
Nefesi boğazında kalana
Su olmak gerek
Ciğeri kor gibi yanana
Şairim ben efendim şair
Kılavuz olmam lazım
Kalbini kaybedenlere
Bazen gönül çelen olur adım
Bazen günah keçisi derler bana
Şairim ben efendim şair
Bilirim kilitli kapılar ardında kalanı
Sormayın mahpus mu
Gardiyan mı
Ölmeden öleni tanırım
Sormayın ölümüydüm
Mezarcı mı gassal mı
Şairim efendim şair
Aşığı sözünden tanırım
Aşkı bilmeyeni gözünden
Acısı olanı yüzünden
Sormayın kâhin miyim
Söylenecek sözü anlarım
Hem de hiç söylenmeden
Medyum falan değilim ben
Şairim efendim şair
◊♠♣♥♦◊♠♣♥♦
Bir Kadın Tanırdım
Hayli geçmişte kalmış
Kuş sesinde bir melodi yakalar
Dans ederdi yalın ayak
Deniz severdi hatırlarım
Gökyüzünü sahiplenen
Büyük bir kalbi vardı
Çocuklarla misket oynardı sokakta
İp atlar, en büyük ağaca salıncak kurardı
Bir kadın tanırdım
Nereye gitse içindeki çocuğu yanında taşırdı
Bahardı adı, yazdı
Öyle sevmeye aşık
Öyle delice sevdalı
Aşikâr yaralarına aldırmadan
Her yarasına aşk yamardı
Çok gülerdi hatırlarım
Birkaç çiçek açıverirdi
Dudaklarının kenarında
Her derde deva bir sesi vardı
Bütün dertliler buluyor seni deseler
O derdi bilen tanır beni derdi
Bir kitap alır kaçardı sahile
Ne güzel kaybolurdu içinde
Ruhu anadan üryan bir kadın
Şimdi nerelerde var mı bir gören
Sesini duyan var mı bilmem
Ne zaman yaz yağmuru yağsa
O dans ediyordur mutlaka
Çamura aldırmadan yalın ayak
Bulmuştur şarkı söyleyen kuşları
Kaçmıştır insanlardan bilirim
Kimse onun gibi sevemezdi
Öyle bağıra bağıra söyleyemezdi
Sevdim lan demek herkesin harcı değildi
Sevgiydi adı, sevdaydı
Duyguları anadan üryan
Ruhu yaralı bir kadın tanıdım