Sabahın erken saatlerinde, Sebahat teyze bastonuna yaslanarak, Çanta’nın tarlalarına doğru yürümeye başladı. Gözleri hâlâ uykuluydu ama kalbi uyanıktı. Her sabah yaptığı gibi, toprağı selamlamak istiyordu. Bu topraklar onun çocukluğunun, gençliğinin, hatta yaşlılığının tanığıydı
Martılar uykulu uçuşlarla gökyüzünü süslerken, tarlaların üstünde ince bir sis geziniyordu. Sebahat teyze durdu, derin bir nefes aldı. Toprağın kokusu hâlâ aynıydı. Ama bir şey farklıydı. Sanki rüzgâr bir şey fısıldıyordu: “Beni koruyun.”
Yıllar önce bu tarlalarda sabah ezanıyla uyanan köylüler, elleriyle toprağı işlerdi. Her karış toprak, alın teriyle yoğrulmuştu. Şimdi ise köy kahvesinde konuşulan tek şey, yakında kurulacak çimento fabrikasıydı. Sebahat teyze, gözlerini ufka dikti. Orada, yeşilin içinde gri bir gölge yükseliyordu
“Çevre,” dedi kendi kendine, “sadece ağaç değil, kuş değil… Çevre, torunumun koştuğu okul bahçesi, eşimin oturduğu banka düşen gölge, pazara giden yolun kenarındaki papatyadır.”
O gün, Sebahat teyze köy meydanında bastonuna dayanarak toplandı halkla, haykırdı ve olaya itiraz etti. Elinde bir pankart vardı: “Doğaya Ses Ver!” Gençler, yaşlılar, çocuklar… Hepsi oradaydı. Çünkü herkes biliyordu: Bugün sessiz kalırlarsa, yarın nefes alacak temiz bir hava bile bulamayabilirlerdi.
Belediye meclisinden gelen kararlar, sermayenin gölgesinde şekillenmişti. Ama Sebahat teyze ve komşuları, bu topraklarda birlikte yaşamış, birlikte büyümüştü. Şimdi birlikte direnmenin zamanıydı.
“Bir ağacı korumak,” dedi Sebahat teyze, “sadece o ağacı değil; gölgesinde oturacak çocuğu, dallarında yuva kuracak kuşu, köklerinden su içecek toprağı da korumaktır.”
Ve o gün, Silivri’de bir çığlık yükseldi. Sessiz ama güçlü. Doğanın sesi, halkın sesiyle birleşti. Çünkü doğa bize emanet değil, biz doğaya emanetiz. Yükselen çığlık şuydu;
SİLİVRİ ÇANTA’YA ÇİMENTO FABRİKASI İSTEMİYORUZ!..
EYÜP MAR.
16.10.2025