Sen Ateşi Tanıdın Bense Yanmayı…
Siper aldım senden gelen her şeye
Tüm kalbimle, sevgimle
Kilitlendim gönül mevziine
Bazan özlemle, bazen kinimle
Yarattığın bu soğuk mevsimde
Son sözünün nöbetindeyim
Düşün bir hayal et bu halimi
Bir gözünün önüne getir de
Neden oldu sonumuz böyle
Ne ara savaşır olduk seninle
Sen ateşi tanıdın
Ben yanmayı bu vesileyle
Aşk örerdim ben ilmek ilmek
Şimdi tuğlalardan
Siperler örüyorum.
Elimde kazma kürek
Dikenli teller çekiyorum kalbimin etrafına
Çiçekler ekiyorum mermilere denk
Beyaz bayrak elimde
Sen süngünü indirdiğin yerde
Yine ben sarıp sarmalayacağım seni
Ateşkes sevdiğim ateşkes
Bedenim de yoruldu kalbim de
Vuruldu yok yere bahçede masum manolya
Kim vurduya gitti birçok papatya
Cennet bahçem döndü cehenneme
Ben hala son sözünün nöbetindeyim
Etrafına bir bak ne oldu böyle
Savaşa dönmüş aşkın galibi olmaz
Sen ateşi tanıdın,
Ben ise yanmayı
************&*************
Kardelen
Kar, ayazına aşıktır.
Kardelen, Kar beyazına
Bir de dağların doruklarına…
Tek başınadır kardelen,
Bilen var mıdır, neden
Nerede bir kardelen tomurcuklansa
İmkânsız bir aşk tık tık
Bir gönül penceresini çalmıştır
Bilmez mi kardelen, baharda yazda açmayı
Neden kırmızı değil, beyazdır kardelen
Saklar saf temiz aşkını
Kimseler görmesin
Kimseler ezmesin
Kimseler bilmesin
Diye saklanır
Uludağların doruklarına,
Birde kar beyazına…
“Ben sevdim” der, kime ne
Hercai gelincik gibi olacağıma her yerde
Saklanır kardelen kendi rengine
Görmeye gönül gözü yeter
Dokunur duyguların en incesine
Aşkın beyaz incisidir kardelen
Her kar tanesi bir öpücük kondurur yaprağına
Bir haber getirir sevdiğinden
Rüzgâra fısıldar türküsünü
Dağların mağrur çocuğu kardelen
Yalnızdır belki
Ama gerçektir aşkı, yalansız sever…
Ufku alabildiğine uçsuz bucaksız,
Buz gibi kalpte bile açar kardelen
Tövbesini bozdurur da insana
Görünmez bağlarla bağlandığını hissettiğin anda
Bil ki bir kardelen açmakta
Buz gibi toprağın altında…