Harry Truman, daha sonra yayımladığı anılarında “Türkiye’nin doğusuna tenceremle tavamla girdim. Batısına 50 adet osmobil ile (Amerika’da bir otomobil markası) girdim.” Diyerek tarihe not düşüyordu anılarında… Tencere, tava dediği bu dağıtılan yağlar, unlar, süt tozları idi. Osmobiller, batı da kimlere verildi, ne diye verildi? Orasını yazmamıştı. Ben yine de soruyorum! Bunlara karşı bizden neler gitti?
Boraks, dünya rezervlerinin %73’ne sahip olan ülkemizden boraksı aldılar, götürdüler! Tonu 1 TL’den 49 yıllığına anlaşarak, taşıdılar gemilerle… İşte, o yıllarda Amerika’nın uzay çalışmalarının yapıldığı dönemlerde, füzelerin yakıtlarında katalizör olarak kullanılacak olan boraksımızı söküp taşıdılar. Yıl 1969 da Amerika uzaya giderken, bir Türk madeninden yararlanıyordu. “Uzaya giden ilk Türk; Boraks” Nasıl kulağa hoş geliyor değil mi?
Süt tozu vererek aldıkları madenimizle Ay’a ayak basacaklardı…
Son yardımları dağıtıyorlardı, okullarda ve bir öğretmenimiz, “aldığınız son yardım bunlar, artık gelmeyecek” sözleri ile depolar o gün boşaltıldı. Kimimiz yağ tenekesini kucaklamış, kimimiz unları sırtlamıştık. Tahta saplı torbama, her zamankinden daha fazla un doldurmuş olmanın sevinci ile evin yolunu tutmuş, evdekileri mutlu etmenin hayali ile yürürken umulmadık bir şey olmuştu. Torbanın sapları ikisi birden kırılmış, bütün unlar yola saçılmıştı. Öylece kalakalmış, ağzımı bıçak açmıyordu. Birden öğretmenimizin sözleri aklıma gelmişti. Bir daha arkası yok, gelmeyecek! Ağlıyordum hıçkıra hıçkıra ağlayarak eve koştuğumda beni teselli etmek için Özvarnalı’nın fabrikasına götürüp, bak burada ne kadar çok un var deyip, sakinleştirme terapisine tabi tutacaklardı. Evet, bir daha o yardımlar hiç gelmedi ama kaç defa gideceklerdi Ay’a… Kaç bin füze atıldı savaşlarda, kaç bin tane çocuk ölecekti, kaç mazlumuz canı yandı, kaç bin Müslümanın üzerine kaç bin füze yağdırıldı Ortadoğu’da…
Yer BOLİVYA: Hemen hemen aynı yıllar ve bu ülkeye giden yardımlarda aynı idi. Süt Tozu… Ant dağlarının eteklerinde okullar ve okullarda süttozu içiyordu çocuklar. Ant dağları kalay madeni kaynıyordu. Ve yepyeni bir enerji kaynağı tespit ediliyordu Bolivya’da… Doğal gaz! ABD, Bolivya dağlarından söküp alacaktı doğal gazı. Boru hattı döşeyerek, Önce Şili’ye sonra gemilerle Ver elini ABD… Ülkedeki kullanım fiyatının 1/5 fiyatına. Bolivya Maden işçileri sendikası (COB) ayaklanıyor bütün ülke de grevler başlıyordu. ABD, Kolombiya’da askeri eğitime tabi tuttuğu hükümet yanlısı subaylardan kontrgerilla ordusu kurup işçilerin üzerine saldırtıyordu. Süt tozunun ölüm bilançosu 4000 bin ölü bir o kadar sakat ve yaralı. ABD destekli hükümetler hep işbaşında.
Yer VENEZÜELLA: Süt tozu bu ülkenin de kaderini tayin edecekti! Dağıtım yine okullar, yine “çocuklar kardeş olsun” şarkıları ve açlık ve sefaletin kol gezdiği bir ülkedir Venezüella! Endüstri madenleri ile Petrolde dünyanın 4. Büyüğü sayılacak kadar geniş bir petrol rezervi! Peki, Bu kadar yeraltı zenginliği olan bir ülkede; yerin üstündeki insanlar niçin fakirdir. ABD için Koka üretmek istemeyen köylülerin isyanı 1977’de 5000 bin kişinin ölümüyle bastırılıyor. 2005 yılında sosyalist lider Hugo Chaves ile ülke sömürüden kurtarılacaktır.
Yer KOLOMBİYA: Süt tozunun en uzun süreli hayatta kaldığı ülkedir Kolombiya! Hala okullarında süt tozu dağıtılır. Çünkü kakao ve kahve deposudur. Kolombiya’da Sierra nevada dağları zümrüt yatağıdır ve petrol hiçbir yere uğramadan ABD’ye akar bu ülkede… Kahve bahçelerinde çalışan 5000 işçi kayıptır. Akıbetleri bilinmez. Kontrgerilla Kolombiya adıyla özdeşleşmiştir. Zengin Amerikan ailelerinin hizmetçi tercihleri Kolombiyalı kızlardır. Son yıllarda siyasal hareketlilik, ABD’ye dur deminin zamanı geldiğini göstermektedir. Ülkedeki kurtuluş mücadelesini veren gruplar Hugo Chaves’in desteğini almaktadırlar.
Dünyamızda bu modern sömürgeciliğin tek bir adı vardır. Emperyalizm!
Şimdi, ülkemizde seçim yakın zamanlarda seçim olacak, seçim günlerinde erzak torbaları ile oradan oraya koşuşturan insanlarımıza baktıkça; aklıma, eve ulaştıramadığım ABD yardımı unlar gelir. Evlerimize kömür torbaları gelir, yağlar, unlar, makarnalar, pirinçler gelir, gelir de neler gider bu ülkeden?
Ben, bu yazımı ilk kaleme aldığımda tarih 2001’i gösteriyordu. Kemal Derviş, ülkemizi bu günler için hazırlıyor, bir gece de 18 bankayı birden kapatarak ilk hamlesini yapıyordu. Doları, bir günde 3 katına çıkararak ülkemizin batışını hızlandırmıştı. Arap baharları, o günlerde daha orta da bile yoktu.
Yazımı 2006 da bir daha düzenledim. Şimdi, tekrar düzenleme yaptığım da ekleme yapmadan, yazının o günkü bütünlüğünü bozmadan, tekrar sizlere ulaştırıyorum.